Ik ben geboren!
Op 6 maart 1973 wist mijn moeder dat zij zwanger was. Twee dagen later werd zij opgenomen in het ziekenhuis. Een plek, waar zij vrijwel de gehele zwangerschap heeft doorgebracht.
Eén van de mooiste momenten tijdens de zwangerschap, was het moment dat zij, wat later bleek - voor even -, naar huis mocht; 5 maanden zwanger. Tijdens een (wekelijkse) controle in het ziekenhuis, bleek er al sprake te zijn van ontsluiting. Mijn moeder werd weer opgenomen.
Op 12 augustus werd ik na een zwangerschap van (schatting) 28-30 weken geboren. In het ziekenhuis van Geleen. Angst is mijn moeder het meest bijgebleven, die eerste dagen na mijn geboorte. Angst of ik het wel zou redden. Mijn moeder omschreef mijn toestand als zeer kritiek. Direct na de geboorte mocht ik niet worden vastgehouden. Ik werd heel even ‘voor haar neus gehouden’.
Mijn laagste (geboorte)gewicht was nog geen 1,5 (kilo)pak suiker; zeker niet slecht, gezien de duur van de zwangerschap. Uiteindelijk, na maanden ziekenhuis, ging ik naar huis met een gewicht van 3 kilogram, schoon aan de haak!
Lange tijd verbleef ik in een couveuse. Als kraamvrouw mocht mijn moeder tot aan de couveuse. De slogan ‘kijken doe je met je ogen, niet met je handen’ was in die tijd wel van toepassing; aanraken of enig fysiek contact was niet mogelijk. In ieder geval niet door/met mijn ouders.
Na de kraamperiode werd mijn moeder ‘ontslagen’ uit het ziekenhuis. Zij mocht naar huis, zonder mij. De (fysieke) afstand tot mij (in de couveuse) werd nog groter; mijn moeder was nu slechts nog een ‘bezoeker’, en mocht mij vanaf een buitenbalustrade/balkon aanschouwen. Letterlijk en figuurlijk gescheiden door dubbel glas.
Het is in 2020 ondenkbaar, deze zorg voor premature kindjes en hun ouders….
En toch kwam het goed!
Er zijn maar enkele foto’s van mij, in de couveuse. Deze is er eentje van…
Do you love me?
Een nummer 1-hit in de NL Top 40, augustus 1973 ...