16. juni 2021

‘It takes a whole village to raise a child’ luidt een oud Afrikaans gezegde; er is een heel dorp (gemeenschap) nodig om een kind groot te brengen. ‘It takes a whole village to (survive) grief’ zou ik er graag aan willen toevoegen; er is een steunende omgeving nodig om rouw te ‘overleven’. De woordkeuze ‘overleven’ neem ik met overtuiging over van de Vlaamse rouwspecialist en klinisch psycholoog Manu Kierse; hij gelooft niet meer in ‘rouwverwerking’, wel in het overleven van...

11. maart 2021

Ik waag me niet aan het schrijven van (film)reviews. Sowieso zal ik nooit een review schrijven die een film/serie af-fakkelt of de grond in boort; dat wil echter niet zeggen dat er geen 'misbaksels' bestaan ;-) Het is toch veel fijner om je energie te steken in (lees: een review schrijven over) datgene wat je leuk vindt? Of waar je van houdt? Films en/of series die hier op 'Naantje Blogt' terechtkomen zijn m.i. juweeltjes; en ook die term is maar een (persoonlijke) mening ;-) De juweeltjes die...

05. maart 2021

Ik vind het geweldig om ook hier in de Lage Landen films of series van/uit Down Under te (be)kijken. Met Upright ga je 'de weg op'; van Sydney naar Perth. Op weg naar, en/of juist weg van? Deze roadtrip laat je niet onberoerd, als kijker. Naast de twee hoofdpersonages, Lucky en Meg (wiens wegen elkaar - nogal hardhandig - kruisen) zijn er nog twee andere, net zo belangrijke karakters; de piano (de titel 'Upright' verwijst hier letterlijk naar) en de Australische Outback. Deze laatste wordt...

01. december 2020

Tijd is een raar iets. Sinds jouw overlijden is de tijd in tweeën gebroken: er is een vóór 2015 en een ná 2015. Vijf jaar jouw - niet meer zijn - ervaren lijkt al een eeuwigheid, terwijl dat - nooit meer - tegelijkertijd een absolute, onomkeerbare realiteit is. Soms lijkt vijf jaar als de dag van gisteren. Op maandagavond, 30 november 2015, keken Arjen en ik de laatste aflevering van de Scandinavische serie ‘The Bridge’ (seizoen 3). Het waren donkere dagen buiten. ‘The Bridge’ was...

04. november 2020

Soms ga ik alleen naar een bioscoop. Toch vind ik aangenaam gezelschap gezelliger. Een individuele ervaring wordt dan ook een gedeelde ervaring. Soms is er een 'gebrek' aan gezelschap. Niet in letterlijke zin. Wel in de zin van een gedeeld enthousiasme en/of interesse. Afgelopen zondag reisde ik naar Rotterdam. Reisdoel: 'Lantarenvenster' (het theater voor de betere film en de beste jazz in Rotterdam). Daar zag ik 'Hope'.

12. augustus 2020

Ik ben geboren! Op 6 maart 1973 wist mijn moeder dat zij zwanger was. Twee dagen later werd zij opgenomen in het ziekenhuis. Een plek, waar zij vrijwel de gehele zwangerschap heeft doorgebracht. Eén van de mooiste momenten tijdens de zwangerschap, was het moment dat zij, wat later bleek - voor even -, naar huis mocht; 5 maanden zwanger. Tijdens een (wekelijkse) controle in het ziekenhuis, bleek er al sprake te zijn van ontsluiting. Mijn moeder werd weer opgenomen. Op 12 augustus werd ik na een...

17. mei 2020

' Your body is away from me But there is a window open from my heart to yours. From this window, like the moon I keep sending news secretly.' ~ Rumi Sinan Can deelde bovenstaand citaat vandaag (Twitter) van Rumi 'for the ones who miss their mothers'. Prachtig! 🙏💖🌹

17. mei 2020

Moederdag kan voor iedereen een andere betekenis hebben. Sinds 2005 word ik zelf (flink) in de watten gelegd 😁 Zo ook vanochtend, met een speciale koffie op bed, en een tof 'homedeco' cadeau. Sinds enkele jaren 'schuurt' moederdag. Ik ben tenslotte geen kind meer, van mijn moeder. Was daar eerst de (felle) pijn van het missen, de jaloezie. Ja, ik kon soms overvallen worden door jaloezie. Jaloezie over dat wat een ander nog wel heeft, en ik niet meer had. Inmiddels heb ik ervaren dat er onder...

17. mei 2020

Voor de 76e keer komt jouw geboortedag voorbij, lieve Ma...Vandaag vier ik jou in mijn hoofd, mijn hart, mijn hele lijf...💖🌹 Je wordt gemist... 'Motherland cradle me Close my eyes Lullaby me to sleep Keep me safe Lie with me Stay beside me Don't go, don't you go' Nathalie Merchant - Motherland

01. december 2019

Lieve ma, Tijd is een ‘raar’ iets. Sinds jouw overlijden is de tijd in tweeën gebroken: er is een vóór 2015 en een ná 2015. Vier jaar jouw – niet meer zijn – ervaren lijkt al een eeuwigheid, terwijl dat - nooit meer - tegelijkertijd een absolute, onomkeerbare realiteit is. Heel soms lijkt vier jaar als de dag van gisteren. Lange tijd kwam ik niet voorbij jouw dood, herinneringen leken ‘bevroren’ in de tijd, rondom het abrupte heengaan, in de grote afwezigheid van een laatste...